zondag 28 november 2010

Etiquette: Aan welke kant?

Photobucket
Wandelend stel in de jaren '40.

Etiquette is niet saai en ouderwets; regels voor sociale omgangsvormen zijn juist handig. Ze bieden houvast op gemakkelijke en ongemakkelijke momenten en voorkomen miscommunicatie of het ongewild beledigen van de medemens. Het is bovendien fijn om je altijd een houding weten te geven en wellevend te zijn. Want wellevendheid, daar draait het allemaal om bij etiquette; rekening houden met de medemens. Dat betekent dat wanneer de situatie erom vraagt de regels juist genegeerd mogen worden. Gewoon rekening houden met elkaar dus, of het nu om tafelmanieren, conversatie, reizen met het openbaar vervoer of...wandelen.

Photobucket
bron: www.thetruegentleman.nl van dhr. Davids.

Het enige echte etiquetteboek in de Nederlandse taal is natuurlijk Hoe Hoort het Eingelijk van Amy Groskamp-ten Have (1887-1959). Ze schreef het boek in 1939 en sindsdien is het vele malen herdrukt en vond generatie na generatie houvast aan de door haar in kaart gebrachte omgangvormen.

Over het 'over straat lopen' en wie dan aan welke kant hoort, schrijft zij het volgende:

Een heer, die een dame begeleidt zal de dame aan zijn rechterzijde laten loopen, dus links van haar gaan.
Een jonge dame zal een oudere dame aan haar rechterzijde laten loopen.
Een verloofd man laat zijn meisje of bruid rechts van zich gaan.
Een gehuwde vrouw echter laat haar man rechts van zich gaan. (In de praktijk wordt hieraan meestal niet de hand gehouden, de meeste echtgenooten laten hun vrouw rechts van zich gaan).
Hetzelfde geldt voor zitten in auto of rijtuig.
Een jongmensch zal een ouderen heer aan zijn rechterzijde laten loopen.
Een uitzondering hierop wordt soms gemaakt in straten met druk verkeer, waar men de persoon, die anders rechts zou loopen aan den huizenkant laat gaan, terwijl men zelf den buitenkant van het trottoir houdt.


Ziet u: dat laatste is natuurlijk een ombuiging van de regels uit praktische overweging. De heer zal de dame willen behoeden voor een aanrijding. Nu wil Tante nogal eens als een kip zonder kop de straat oversteken, dus Nonkel doet er inderdaad verstandig aan aan de kant van het verkeer te lopen.

Photobucket
Jour de pluie à Paris (1876-1877) door de impressionistische schilder Gustave Caillebotte (1848-1894).

Aangezien zij echtelieden zijn, zou Tante doorgaans links van Nonkel moeten gaan, gelijk de dames op deze afbeeldingen. Maar Tantes rechteroor is halfdoof, dus loopt Nonkel liever aan de rechterzijde, om niet de hele tijd "wat zeg je?" te hoeven horen.

Dan nog de kwestie van het arm-in-arm lopen. Onze Amy schrijft daar niets over, helaas. Maar één en ander spreekt natuurlijk voor zich:
Hand-in-hand staat wel vlot, maar is meer iets voor de jeugdigen onder ons. Eenmaal op leeftijd is de steun van een hele arm toch prettig. Bovendien staat het wel zo elegant.

De volgende positie lijkt Tante nogal stijf en voor de heer niet bepaald prettig:
Photobucket
Dame en heer in de jaren '20. Ze heeft zijn hand stevig vast. Aan de witte lelie-corsages te zien zijn zij zojuist getrouwd. Wat een opmerkelijk stel. Het is Tante wel duidelijk wie hier de lakens uitdeelt...

Kijk, dit is veel beter:
Photobucket

En weet de heer niet wat hij met zijn vrije hand aanmoet (als hij geen paraplu hoeft hoog te houden zoals de heer op het schilderij): de handen kunnen eventueel ineen worden geslagen of de hand kan in de jaszak gestoken worden, als is dat niet erg keurig.

Photobucket
Dames in de jaren '30; economisch en politiek gezien geen beste periode, maar wat mode betreft volgens Tante het fraaiste decennium.

Beter is het de losse hand ontspannen voor de maagstreek te houden, als vergt dat enige oefening.

Photobucket

Tante wenst u veel plezier bij het flaneren door park, winkelstraat en langs de boulevard. Vergeet niet de lengte van de passen en het tempo op elkaar af te stemmen. Oefening baart kunst. Heeft u paden en lanen onder de knie, dan kunt u zich voorzichtig aan afstapjes of zelfs een brede trap wagen. Ook wandelen in de vrije natuur biedt uitdagingen: behoedt de dame steeds voor het struikelen over aardkluiten en boomstronken. De heren wacht een nobele taak.

zaterdag 20 november 2010

Tijd voor hoedjes

Photobucket

De zomer is niet Tantes favoriete jaargetijde: geen mantelpakjes, bontkragen of vilten hoedjes. Geen dikke kousen of mooie winterjassen. Nee, dan de herfst en winter! Dan kan een dame zich tenminste naar hartelust optuigen. En zoals u inmiddels wel weet: Tante stapt graag de deur uit met hoed én handschoenen; gelijk een dame betaamt. Deze twee hoedjes vullen sinds kort haar bescheiden collectie hoofddeksels aan. Het beige hoedje is van het Duitse merk Seeberger, dat al vanaf 1890 bestaat. Het is gemaakt van angorawol en is lastig te dateren, omdat het een vrij tijdloos model is.

Photobucket

Tante kreeg bovengenoemd hoedje van een collega voor haar verjaardag. Één blik op Tantes nieuwe winterjas was voor haar genoeg om er hét perfecte hoedje bij te kunnen zoeken (op de foto's overigens niet de nieuwe winterjas, maar Tantes wollen zwarte mantel van het Waterlooplein met H&M last-season imitatiebontje. Denkt u die nieuwe winterjas er dus bij.)

Het tweede hoedje komt waarschijnlijk uit het begin van de jaren '30:

Photobucket

Photobucket

Het hoedje heeft namelijk geen rand en dient schuin op het hoofd gedragen te worden (altijd naar rechts, dames!). Een hoedenelastiek houdt het op zijn plaats. Het hoedje is gemaakt van groen vilt en heeft een vrolijke versiering in de vorm van twee bloemen die aan de zijkant bungelen. En denkt u nu niet meteen aan Robin Hood of Peter Pan; dit is toevallig een heel bijzonder en stijlvol exemplaar en bovendien afkomstig uit Tantes favoriete modetijdperk.

Ter vergelijking enkele modeprenten uit 1931/1932:

Photobucket

Photobucket

Photobucket

nancy

maandag 15 november 2010

Victoriaanse broche: Grand Tour

Photobucket

Daar gaan we weer: marktplaats.nl blijkt voor Tante een onuitputtelijke bron van schatten. Deze broche komt hoogstwaarschijnlijk uit het midden van de 19de eeuw (als het geen gemene namaak is) en heeft een geëmailleerde afbeelding van een meisje met vlindernet, waarschijnlijk met de hand geschilderd. De broche heeft een bijzondere rand. Tante is er nog nooit zo één tegengekomen op rommelmarkten.

Photobucket

De broche is zo'n 4 cm groot en heeft twee kleuren metaal dat ongemerkt is en niet erg zwaar, dus dat zal wel geen edelmetaal zijn. De lange pin van de sluiting en de stijl van de afbeelding geven de leeftijd weg. Tantes camee heeft ook zo'n vervaarlijke speld.
Een ander exemplaar uit circa 1840 met hetzelfde type sluiting en romantische afbeelding, maar dan van goud:

Photobucket Photobucket

Met mozaïek; ook populair in die tijd:

Photobucket Photobucket

Het kan best dat Tantes broche een souvenir was van de Grand Tour. Rijke Engelse jongemannen van adel gingen in de Victoriaanse tijd op reis naar Europa om onder meer de overblijfselen van de Klassieke Oudheid te zien en zo aan hun algemene ontwikkeling te werken. Op hun weg naar Italië kwamen ze natuurlijk door Oostenrijk of Zwitserland en daar werden dit soort romantische broches gemaakt, die de jongelui meenamen voor moeder, zus of tante als souveniertje. Het kan best zijn dat deze broche zo'n cadeautje is geweest.

Steiff knuffeltje: Nagy bever

Photobucket

Tante kon hem niet weerstaan. Hij keek zo lief, uitgestald in de etalge van haar favoriete antiekwinkeltje. Een echte Steiff, al had hij het bekende knopje niet meer in zijn oor. En hij was goedkoop.

Photobucket

Eenmaal thuisgekomen ging Tante natuurlijk naarstig op zoek naar informatie over het beestje. Wat bleek? Het is een bever, genaamd Nagy, maar hij mist zijn vilten voorpootjes en staart. Aha; dat verklaarde de lage prijs... Zo had hij eruit moeten zien:

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket
promotie-ansichtkaart van Steiff

Toch is het een mooi beestje. De bever is ongeveer 17 cm hoog en heeft glazen ogen en getekende details op zijn poten en bekje. Hij is gemaakt van vilt en mohair (geitenwol) en is opgevuld met houtwol. Zijn kopje kan draaien. Het knopje in het oor en het label op de foto van het intacte exemplaar geven aan dat het beestje in de jaren '50 gemaakt is.

Photobucket Photobucket

De Duitse firma Steiff werd in 1880 opgericht door Margarete Steiff (1847-1909).
Ze was verlamd door polio en zat al sinds haar jeugd in een rolstoel. Margarete maakte als hobby vilten speldenkussens in de vorm van olifantjes. Kinderen bleken dol op de beestjes en Margarete ging over tot het maken van knuffeldiertjes. De knop in het oor was een vinding van haar neef. Door dit oormerk konden echte Steiffknuffels onderscheiden worden van de vele namaakexemplaren die in de handel waren. Steiff produceert nog steeds knuffels, maar de oude exemplaren zijn toch de mooiste; gedetailleerd, knap gemaakt van mooie materialen en heel stevig.

Pietertje, zo heet de kleine bever inmiddels, heeft een mooi plaatsje in de boekenkast gekregen. Tante vraagt zich wel af hoe hij zijn pootjes en staart is kwijtgeraakt. Misschien zijn ze er bruut afgerukt door een boosaardig kind? Het beestje ziet er verder zo goed als nieuw uit, dus het blijft een raadsel.

Photobucket
www.steiff.de

woensdag 10 november 2010

Een weekend in Londen

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Nonkel en Tanten brachten een weekend door in Londen. Veel te kort om alles te zien, maar een strakke planning, pure wilskracht, uithoudingsvermogen en natuurlijk een stevig full English breakfast zorgen ervoor dat ze veel hebben gezien.

Photobucket
Tante poseert voor de Garden Court Hotel (met nieuwe tas uit de jaren '60 die ze via marktplaats kocht; een saillant detail).

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Het chique warenhuis Harrods is in Londen een begrip. Meneer Harrod opende in 1824 een winkel en nu huist Harrods in enorm pand aan Brompton Road. Rijen met dames in het zwart die je bespuiten met parfum, de legendarische speelgoedafdeling met beren en houten hobbelpaarden waar Tante wegens safety reasons niet op mocht zitten (dat staat op de briefjes rond de nek van de paardjes) en natuurlijk de overweldigende roltrappen in Egyptische stijl, een pretpark waardig. De hemelsche muziek bleek zowaar live te zijn: een operazangeres zong de bezoekers toe vanaf een balkon:

Photobucket

Photobucket

De underground in Londen is de oudste metro ter wereld. Nonkel en Tante hebben er heel wat kilometers mee afgelegd. In 1893 opende het eerste traject, waarop destijds stoomtreinen (!) reden. Uiteraard met strategisch geplaatste schoorstenen naar de oppervlakte voor de nodige ventilatie. Tante poseert hier met haar dagkaart (5 pond) op station Bayswater:

Photobucket

Een bezoek aan Londen is natuurlijk niet compleet zonder het bijwonen van een theatervoorstelling. Nonkel en Tante bezochten in het Victoria Palace Theatre de musical Billy Elliot. Tranen van ontroering werden geplengd; gaat dat zien als u de kans krijgt. Het theater zelf was overigens ook schitterend. Veel goud en rood pluche. Beenruimte was op het hoogste balkon nagenoeg afwezig, maar dat mocht de pret niet drukken:

Photobucket

Photobucket

Photobucket
Een ander hoogtepunt werd gevormd door een bezoek aan een voorstelling van The Royal Ballet in het Royal Opera House te Covent Garden. Dit theater (hierboven op de foto) is werkelijk adembenemend, net zoals orkest, dansers, het enthousiasme van het balletomane Engelse publiek. Ach...Tante schiet weer helemaal vol bij de herinnering.

Photobucket
Natuurlijk moest er ook gewinkeld worden. In het vintage kledingwinkeltje The Girl Can't Help It in de overdekte Alfie's Antique Market waren de jurken onbetaalbaar duur. 350 pond voor een jaren '30 jurk...Tante durfde ze haast niet aan te raken. Het leek wel een museum of anders een winkel voor filmsterren die voor de Oscars een bijzondere jurk zoeken. Maar mooi om gezien te hebben, dat wel. Nonkel wist er overigens wel te slagen: twee paar vintage manchetknopen voor 10 pond, waarvan één paar met bowling-kegels. Ziet u; het is niet altijd Tante die de huishoudportemonnee plundert voor hebbedingetjes. Alhoewel...ze kocht deze schoenen bij highstreet winkel Office.
Photobucket
Maar ze waren afgeprijsd, lieve lezer. 25 pond voor leren schoenen met wingtips...een koopje als u het Tante vraagt. Goed, ze zitten niet zo lekker, maar staan wel leuk en het oog wil ook wat.

Photobucket
Een rondrit op een dubbeldekkerbus met live commentaar door de gids; de ideale manier om veel highlights te zien en er nog wat van op te steken ook. Hieronder rechts Westminster Abbey en links een stukje van de London Eye.

Photobucket

Photobucket
Vanuit het millenium-reuzenrad de Londen Eye hadden Nonkel en Tante een fraai uitzicht.

Photobucket

Photobucket
In het Museum for Natural History wordt de bezoeker begroet door een levensgroot afgietsel van het skelet van een diplodocus. De prehistorische reuzenarmadillo (manshoog!) en het skelet van de uitgestorven loopvogel de dodo maakten ook indruk:

Photobucket

Photobucket

Photobucket
Charles Darwin

De opgezette dieren zijn al oud en vertonen wat slijtage. Het museum heeft besloten geen nieuwe dieren te schieten om tentoon te stellen. Een wijs besluit. De olifant en het skelet van zijn voorganger de mammoet:
Photobucket

Photobucket

Wat een mooie reis. En dan heeft Tante nog niet eens Camden Market gezien of het Victoria en Albert museum. Als ze de kans krijgt gaat ze snel terug. Uiteraard met boodschappenlijstje en lege koffer.

Photobucket