Nonkel ging op zakenreis naar Kopenhagen en bracht mee; een mapje voor visitekaartjes uit ca. 1880. Dat was een prachtcadeau, want Tante had zojuist visitekaartjes geknutseld!
In vroeger tijden liet men, wanneer men op visite ging, de butler of het meisje een visitekaartje naar de heer of vrouw des huizes brengen als aankondiging. Men wachtte vervolgens geduldig in de ontvangstkamer om te zien of men welkom was en gelegen kwam. Was de persoon die men wilde bezoeken niet thuis, dan werd het kaartje op een schaal in de hal achtergelaten, zodat men zag wie er langs was geweest. "To call on someone" betekent; bij iemand op bezoek gaan. Daar komt het Engelse werkwoord voor telefoneren natuurlijk vandaan. Die nieuwerwetsche technologie kon immers dienen als vervanging voor de gebruikelijke ochtendvisites.
Het mapje is glanzend zwart en waarschijnlijk gemaakt van celluloid. De band en de sluitingen zijn van leer en de binnenkant is bekleed met rode zijde. Het kleine potloodje heeft een zilveren uiteinde en dient tevens als slotje. De voorzijde van het mapje is ingelegd met krullen in een geel- en rosegouden kleur. De initialen van de gebruiker kunnen in het embleem worden gegraveerd. Of het edelmetaal is? Tante heeft geen idee. Aangezien de meeste calling card cases in de Victoriaanse tijd van schildpad werden gemaakt, lijkt dit een iets minder chique exemplaar. Een vergelijkbaar mapje op de site van veilinghuis Rubylane:
De visitekaartjes zagen er in die tijd overigens als volgt uit:
waa, zo mooi!
BeantwoordenVerwijderen